Die afgelope week was ons weer glad nie wonderlik nie. Dinsdag is ek behoorlik deurweek tydens ons baansessie, en daarna moes ek reguit huis toe haas — geen koffie, geen bietjie kuier nie; net nat skoene en daardie stille frustrasie wat jy voel wanneer ’n dag te vinnig begin.

Toe dit Sondagoggend tyd raak vir my lang hardloop, het dit weer gesous. En vir eens, in plaas daarvan om myself by die deur uit te druk, het ek besef ek hét eintlik die ruimte om te wag. So ek besluit toe om nog ’n koffie te maak, bietjie aan die toesprake vir volgende jaar te werk waarmee ek besig is, die weer later weer te dophou, en van die huis af te hardloop as die dag dit toelaat.

Die weer het nie juis verbeter nie… so ek het dit weer uitgestel.

Intussen het baie van my vriende wél die plaaslike wedloop gaan hardloop. Hulle het opgedaag in die reën, en ek kon hulle dissipline sommer van ’n afstand af deur my foon voel. En daarmee saam het die skuldgevoel ook opgedaag — daardie stemmetjie wat fluister jy moes eintlik ook gegaan het.

Asof die weer nie erg genoeg was nie, het my oudste dogter ook nie lekker gevoel verlede week nie. Sy was die rede waarom ek nie ná baanwerk vir koffie kon bly nie — sy is Maandagaand geopereer en was Dinsdagoggend nog in die hospitaal. Sy herstel, maar sy moet volgende week weer in. Tog het sy my steeds laat lag.

Sy: “Dis snaaks hoe die operasie my slaap beïnvloed het. Ek kan glad nie meer laat slaap nie. Ek word elke oggend vroeg wakker.”
Ek: “Hoe vroeg was jy vanoggend op?”
Sy: “Van 7h00 af!”

Ek moes glimlag. En in daardie klein oomblik — waar sy wonder hoekom sy “vroeg” wakker word, terwyl sy eintlik kan laat lê omdat dit eksamentyd is — het iets in my so bietjie ontspan.

Ek het skielik onthou dat wat vir my normaal is, nie vir almal normaal is nie. Om vieruur op te staan om te gaan hardloop, voel vir my soos roetine. Om skuldig te voel as ek dit nie doen nie? Eeeek… ook roetine. Maar vir haar is seweuur vroeg — en sy voel absoluut geen skaamte of druk daaroor nie.

Dalk moet ek dit weer leer.

Meeste dae probeer ek my beste. Miskien selfs meer as wat ek besef. En op die rare dae waar die lewe my toelaat om dinge bietjie te skuif, asem te haal, en nie deur ’n stortreën te hardloop net om myself iets te bewys nie — dalk is dit ’n geskenk, nie ’n mislukking nie.

Die eenvoudige waarheid is dit: hoe meer ek bereid is om aan te pas, hoe meer volhoubaar word hierdie hele leefstyl.

Ek het toe darem gisteroggend my lang hardloop ingehaal.
Die reën het weggebly — ook maar net-net. Die dag was rustig. En dit het my herinner dat dinge soms net mooi in plek val, veral wanneer ons vir dit ’n bietjie ruimte gee.

Wanneer laas het jy jouself toegelaat om jou planne aan te pas sonder om skuldig te voel?

#GenadeIsnKrag #HardloopInDieReën #GeeJouselfSpasie #AsemHaalEnAanpas #VolhoubareLeefstyl